Okinawa

Hoe word je gezond oud? Een vriendin toonde me een boek dat zij aan 't lezen was: Hoe word ik 100? Zij wil, net als ik, graag gezond oud worden en koos voor de leefwijze die in de Voedselzandloper wordt aangeraden.

Ik heb de Voedsel zandloper van haar geleend en gekeken of ik ook zo wilde leven. Tegelijk kwam ik in de kringloop een boek tegen over leven als op Okinawa. Okinawa is een eilandengroep in de Chinese zee, waar de inwoners verrassend oud worden en nog heel lang gezond blijven. Twee Amerikanen en een Japanner bestudeerden deze mensen jarenlang om uit te vinden wat nou zo bijzonder was. Okinawa hoort bij de blauwe zone: een verzameling van landen op de wereld waar de mensen heel oud worden.

Het bleek een samenspel van factoren te zijn: goed (maar matig) eten, bewegen en veel samen zijn, rust in je leven inbouwen en veel genieten. Zo vat ik het voor mijzelf samen. Het spreekt me erg aan. Zeker nu ik gemerkt heb
 dat het met mijn conditie niet in orde is. Na een wandeling van een paar uur waren mijn scheenbeenvliezen ontstoken. Het was na een paar dagen weer over, dus ik herstel wel goed, maar toch: ik zou toch voldoende conditie moeten hebben om te kunnen wandelen.

Er zijn ook speciale voedingsmiddelen die op Okinawa veel gegeten worden. Een van de mooie dingen er aan is dat er veel sojaproducten in het dieet zitten en heel veel groenten en fruit. Het past dus heel goed bij mijn leefstijl zoals ik die al had. Ik geniet van smoothies op basis van soja en van soep met veel verschillende groenten, miso en Japanse kruiden. Ik ben intussen ook gaan sporten en weer zo veel mogelijk de stress uit mijn dagen.

Het is natuurlijk nooit te zeggen of ik honderd wordt, maar ik vind het een mooi streven. Gezond oud worden moet toch heerlijk zijn. En deze manier van leven, zoals de Okinawanen het doen, kost mij heel weinig moeite omdat het bij mijn smaak past. Ik heb ook wel eens andere dingen geprobeerd, maar dan had ik het gevoel dat ik leefde om te eten en niet at om te leven. Een van de leefstijlen die me heel goed beviel, was Een Leven Lang Fit. Misschien was dat omdat het vergelijkbaar was, met heel veel groente en fruit.

Petroleumstel

 
Mijn moeder hield van de dingen van vroeger en ze wist er ook veel van. Op onze struintochten op rommelmarkten herkende zij bijvoorbeeld de spinaziesnijder: een soort pizzasnijder in het kwadraat. Ze kocht het ding, en het lag jarenlang bij ons in de keukenla. Ik kan me niet herinneren dat ze de snijder ooit gebruikte. Maar dat maakt ook niet zoveel uit, de nostalgie, daar gaat het om.

 

Meestal tenminste. Soms komen nostalgie en de moderne huishouding toch weer bij elkaar. Bij mij is dat met mijn petroleumstel. Ik heb ontdekt dat het toch wel heel handig is als je dingen wilt laten pruttelen.

 

De laatste tijd pruttelt er regelmatig een tomatensaus op de olievlam. Heel handig als er gasten komen. De saus wordt gaar terwijl ik lekker zit te praten. Het werkt ook goed als ik een middag in de tuin bezig ben. Als ik klaar ben, is het eten dat ook.

 

Hoewel het zondag hard regende, kon ik toch na een uur of vijf de tuin in. Ik moest nog een paar plantjes een plaats geven voordat ik op vakantie ga. Heel lastig als dat zo tussen de regenbuien door moet, maar goed. De zon brak door en ik kon aan de slag. Voor ik naar buiten ging goot ik een blik pruimtomaten in mijn gietijzeren pannetje. Er gingen stukjes ui, knoflook, olijf en geroosterde paprika bij. Daarna liet ik het pannetje op een laag pitje koken.

 

Toen een  mooie witte roos, twee geitebaarden en twee vingerhoedkruidplanten in de grond stonden en een deel van de tuin was ontdaan van alle zaailingen van de vrouwenmantel, had ik wel behoorlijke trek. Ik had nog heet water in de thermosfles. Die ging in een pannetje. Toen het kookte ging er een handje volkorenpasta bij en zette ik het gas uit. De pasta wordt ook gaar als je het water verder niet meer verwarmt.

 

Ik ruimde het tuingereedschap op, waste mijn handen, zette de tuinstoel klaar en pakte servies en bestek. Tegen die tijd was de pasta gaar. Saus erover, geraspte kaas erbij en een lekker glaasje wijn. Net voordat het weer begon te regenen, had ik mijn eten op. Toch nog even genoten van de 'zomer'.

Heg

In mijn wijk hebben veel huizen een kleine voortuin en om die voortuin staat een heg. Als je op oude foto's kijkt, zie je die heggen ook staan. Ze horen echt bij het straatbeeld van de jaren dertig, toen de wijk werd gebouwd.

Bij de meeste huizen is de heg er nog. Een enkeling heeft een andere heg geplaatst (een rode beukenhaag is er ook) of plantenbakken. Maar dat tast het beeld van de straat niet echt aan. Onlangs hebben nieuwe bewoners verderop in de straat juist zo'n heg geplant om hun huis weer te passen in de sfeer van de straat.

Met de bomen erbij, is onze straat prachtig groen. Iedere keer als ik de straat in loop of rijd, geniet ik daar weer van. Ook als ik vanuit mijn slaapkamerraam naar beneden kijk. Al dat groen, al die heggen, het geeft de straat een knus uiterlijk.

Vorige week zondag keek ik uit mijn raam en zag tot mijn schrik dat er een heel aantal takken van mijn heg was verbogen. Het was duidelijk te zien dat iemand in de heg gevallen was. Een struikelende dronken voorbijganger? Vechtende studenten? Ik weet het niet. Ik ben naar beneden gegaan en heb zo goed en zo kwaad als het ging de takken terug gebogen. Helaas waren er drie afgebroken.

Gisteren heb ik dat deel van de heg geknipt. Ik doe dat meestal in drie etappes, anders wordt het me te zwaar. Ik knip de heg met een gewone heggenschaar, niet met een elektrische. Voor mij is tuinieren iets van stilte en rust. Daar hoort geen lawaai van machines bij. Het geeft me rust om zo met een afgebakend stuk werk bezig te zijn. Op een avond heb ik niet veel tijd en dan is het goed om een kleine(re) klus aan te pakken. Na het knippen volgt het straatje vegen en daarna de voldoening van de geklaarde klus. Prettig is dat.

Nu ik klaar ben met knippen van het tweede deel, is het gat nog beter zichtbaar. Jammer vind ik het, maar ik hoop dat er snel nieuwe uitlopers komen op de oude takken. Dat zal ongetwijfeld gebeuren. De heggen zijn al oud en blijkbaar onverwoestbaar. Die gaan niet opzij voor dronken struikelaars of studenten.

Slakken (met update)

Vanmorgen zag ik een slak in een van mijn koolrabi's kruipen. Hij had er al een behoorlijk diep gat in gegeten. Zo diep dat het geen zin meer heeft om dit knolletje te oogsten. Twee anderen zijn ook aangevreten. Met dit weer is het bijna niet meer bij te houden met de slakkenvangst. Soms vind ik wel 20 slakken op één avond. Ze gaan gezamenlijk op een schaaltje en ik breng ze een eind verderop  naar een veldje met zevenblad. Ver buiten mijn tuin voor een slak. Maar toch komt er geen eind aan de slakkenvraat.

Ik vind het jammer. En soms erger ik me er aan. Maar ja, ik aarzel echt bij  slakkenkorrels. Ze sterven een hongerdood heb ik begrepen. Dat kan toch ook niet. Ik laat het maar zo. Misschien moet ik vooral dingen gaan kweken die ik wel lekker vind, maar waar een slak geen omweg voor maakt. En ach, ik houd nog genoeg plezier over aan het tuinieren.

Ik heb te weinig tijd om alles in mijn tuin in de gaten te houden en het komt regelmatig voor dat het regent dat het giet als ik een keer tijd heb om de tuin in  te gaan. Dus... ja... mijn tuin is een beetje wild en niet te vergelijken met prachtig onderhouden tuinen van anderen. Soms ben ik jaloers, maar meestal tevreden. Je kunt het rommelig noemen. Het zij zo.

Ik houd het hier maar op: rommelig is het nieuwe weelderig.

Update: gisteravond vond ik 26 slakken en vanmorgen 33. Het is echt een slakkenparadijs in mijn tuin. Stel je voor! 6 Slakken gezamenlijk aan de maaltijd op mijn laatste kropje sla. Alle 59 slakken hebben een andere plek gekregen: tussen het zevenblad achter mijn huis. Ik weet niet of ze zevenblad echt lekker vinden, maar goed. Ik moest vroeger ook gewoon mijn andijvie eten. Het zit niet altijd mee.

Delen

Er is voor mij weer een nieuwe loot gekomen aan de fantastische boom van het delen. Na book- en postcrossing en kleine boekruilkastjes, kledingruilbeurzen is er nu foodsharing bij gekomen. Het bestaat al wel een tijdje, maar sommig nieuws gaat langzaam. In ieder geval in mijn richting. De vernieuwing van het ruilen is natuurlijk geweldig tegen het weggooien. En het is zo positief.

Blij word ik er van. Zeker als je kijkt naar de kast op de foto op de site van Genoeg-magazine. Een heerlijke rijkdom. Ook op de site van foodsharing is er van alles te vinden. En ik ontdekte dat er bij mij in de buurt een foodsharingpunt is. Bij een ander nieuw initiatief: Mijn tafel. Dat gaat niet om delen van spullen, maar om eht delen van winkelruimte.

Waarschijnlijk kenden vele mensen het al voordat ik het wist: je kunt een tafel huren en daar je overtollige spullen verkopen. Erg de moeite waard voor mensen die te veel hebben. Ik heb dat\ar wat minder last omdat ik jaren mee doe aan de d'ruitdaging in oktober, maar toch vind ik het prachtig, die nieuwe initiatieven. Wat ik over heb, gaat naar de kringloopwinkel. Daar kunnen ze er altijd weer wat aan verdienen en vaak is dat voor goede doelen. Met eten ligt dat natuurlijk anders. Bij mijn weten is dat niet te krijgen in de kringloop.

Hoe dan ook: ik hoop dat dit doorzet. Dat we dingen die we zelf niet eten in zo'n ruilkast gaan zetten. Wie weet wie er mee geholpen is.

Jaaropgaaf en de zonnepanelen

In mei moet ik altijd mijn jaaropgaaf doorgeven aan mijn energieleverancier. Omdat ik met de zonnepanelen bezig ben, was het extra interessant. Mijn gasverbruik is gelijk gebleven en is in verhouding hoog. Dat heeft vooral te maken met de CV. Mijn huis is oud, ik kan nog het een en ander doen aan isolatie. Dus dat kan nog wel wat naar beneden.

Dan het stroomverbruik. Dit jaar komt het op 577 KWh. Drie zonnepanelen kunnen 650 KWh leveren. Dan zou ik mijn huidige verbruik kunnen behalen uit het zonlicht. Voor drie panelen heb je geen omvormer nodig. Dat is financieel natuurlijk weer heel aantrekkelijk voor de installatie.

Maar ja, dan heb ik nog niks geregeld voor het verminderen van mijn gasverbruik. Dat zou ik willen doen met koken op inductie en verwarmen met infrarood platen. Nou goed, ik plus en min nog even verder.

Minipicknick

Zaterdag maakte ik een reisje met de trein van ruim 2 uur. Ik vertrok om twaalf uur, dus zou ik lunchen in de trein. Dat kan natuurlijk door een broodje en koffie te kopen op het station. Maar ja, dat is altijd een beetje hetzelfde voor een vegetariër: kaas, kaas of geitenkaas en misschien eens eiersalade. En dan de hoeveelheid boter, die ik niet lekker vind en je weet nooit hoe lang het broodje er al ligt. Koffie kun je tegenwoordig wel lekker krijgen en bij de T*oGo hebben ze lekkere Marokkaanse kruidenthee.

Ik ben dol op picknicken, dus dit zijn van die gelegenheden voor een minipicknick. Ik kocht een broodje, een avocado en diepvriesfruit. Dat werd een heerlijk broodje met zelfgemaakte pesto, geraspte kaas en avocado en een flesje water met diepvriesfruit. Dat is echt een ontdekking: gewoon water met wat citroensap en dan het fruit erbij. Als het ontdooit, geeft het een heerlijke smaak aan het water en het houdt het langer koud. Daarnaast had ik nog een chocolatechipcookie bij me. Dat combineerde weer heerlijk met de kruidenthee.

Lekker een lunch, helemaal naar mijn eigen smaak!

Uitverkoop

Het tuincentrum bij mij in de buurt wil de kas opnieuw inrichten. Daarom was alles voor de helft van de prijs. Mijn auto moest naar de garage en het tuincentrum is daar vlak bij. Ik kon een fiets lenen bij de garage en toog naar het tuincentrum. Het was nog voor negenen, maar er stond al een groep mensen voor de deur. Om negen uur kwamen twee medewerkers van de winkel de deur openen. Het was wel grappig, net alsof we als bijzondere gasten verwelkomd werden.

Ik wilde plantstokken kopen om de bonen langs te kunnen leiden. Eén stok kost ruim drie euro per stuk en je hebt ze in drietallen nodig. Ik kocht er zes met een verbindingsstokje. De plantenzaden waren ook voor de helft en ik kan ze volgend jaar ook gebruiken. Ik koos zonnebloemen, bolvormige worteltjes, artisjokken en oranje tomaten. Daarnaast kocht ik nog:

• Een blauwe druif: wilde ik al een tijdje hebben en als-ie niet aanslaat is er geen man over boord. Ik zal ook wel even geduld moeten hebben, want de plant is nog heel klein. Kostte me ook maar €2,50. Tja. Als ik ooit een halve kilo druiven weet te plukken zijn de kosten er uit. Natuurlijk moet ik op termijn gaan investeren in een dragende constructie voor de druif. Maar daar heb ik nog wel even de tijd voor: op naar de volgende uitverkoop ;-)

Rosa Cristal Fairy

Rosa Prinses of Wales

• een Rosa Princess of Wales en twee Rosa Cristal Fairies; dit zijn prachtige, sterke, lang bloeiende witte rozen. In mijn tuin wil ik alleen bloemen toevoegen die wit, zalmkleurig of rood bloeien. Dit doe ik net zo lang tot de hele tuin die kleur heeft. Dat vraagt geduld omdat ik een deel van de planten kweek of van familieleden krijg. Geeft niks, want ik heb de tuin nog jaren, 
• een paprikaplant; oranje snackpaprika. Ik betaalde een euro. Als er dus drie van die paprikaatjes aan komen, ben ik uit de kosten. Ik ben benieuwd.
• Een peperplant; ik hoop op een paar pepers zodat ik chili-olie uit eigen tuin kan maken
• Een grote plantcontainer; hier heb ik er nu drie van. Ze zijn geweldig handig, de afwatering is goed en de pot is op te pakken aan handvatten. Mooi zijn ze niet, maar ze zijn voor de kweek van de artisjokken. Ik hoop ze dan de kunnen laten overwinteren. Artisjokken hebben in de winter bescherming nodig. Dat is makkelijker als je de bakken kunt verplaatsen. 
• Vier slaplantjes in het bekende vierkante bakje. 

Alles bij elkaar kostte dit me €34,35. Ik heb de bon meegevraagd om thuis nog te kunnen nagenieten van de oogst. De rest van het genieten komt nog als alles aanslaat en gaat bloeien en vrucht dragen.

De foto's van de rozen zijn afkomstig van de prachtige rozensite www.belle-epoque.nl

Zwavelzwam

Toen ik van mijn werk naar mijn auto liep, zag ik ineens een prachtige gele paddenstoel op een boom. Ik liep er heen om hem van dichtbij te bekijken. Een bijzondere verzameling fluffy dakpannen op de boomstam.

Een man liep voorbij en waarschuwde me. De paddenstoel is vast giftig! Ik vroeg hem waarom hij dat dacht en hij antwoordde me dat het waarschijnlijk zo was omdat eetbare paddenstoelen niet binnen de bebouwde kom groeien. Ik heb maar wat gelachen, wat het is natuurlijk een wat wonderlijk argument. Het bos of 'de natuur' hebben geen monopolie op eetbare planten en zwammen. Daar is het risico op iets giftigs net zo groot. De man bedoelde het ongetwijfeld goed.

Thuisgekomen pakte ik mijn boek over eten uit de natuur erbij en vond de Zwavelzwam. Eetbaar! Op Internet vond ik nog wel de opmerking dat de zwam in rauwe vorm wat allergische reacties kon geven. Volgens mijn boek is de Zwavelzwam niet te verwarren met enig andere zwam, dus was ik veilig. De volgende dag ben ik gewapend met een mesje terug gegaan en heb ik een stuk geoogst.

Thuis heb ik een paar kleine plakjes een tijd gebakken zodat alles gaar was en het opgegeten. En toen begon het wachten: zou er iets van een allergische reactie komen? .... Niets. Ik voelde me kiplekker. Ik heb dus de rest van de oogst in stukjes gesneden en ook gebakken. Die is een paar dagen later door de tomatensaus gegaan.

In Engeland noemen ze de Zwavelzwam Chicken of the Woods. De zwam heeft ook wel een vergelijkbare structuur. Ik vond het ontzettend leuk om dit uit te proberen. Er is nog genoeg aan de boom, dus het zal niet mijn laatste oogst zijn.

Een minder fijne bijkomstigheid is natuurlijk dat de boom ten dode is opgeschreven. Dat las ik ook: de Zwavelzwam komt op zwakke bomen en 'ruimt ze ook op'. Het zij zo. Het is de gang van de natuur. En als dat toch zo is, kan ik er maar beter van genieten.

Gevonden voorwerpen in de tuin

Het seizoen van huisonderhoud is weer begonnen. Of van verbouwingen. Op diverse plaatsen in mijn wijk staan containers voor bouwafval. Soms zit daar iets tussen dat ik goed kan gebruiken. Een paar weken geleden vond ik een glasplaat met beschermende randen er omheen. Mooi te gebruiken voor een koude bak. Ik maakte muurtjes van twee stenen hoog. De stenen haalde ik een paar jaar geleden op via gratis af te halen.nl, en ik gebruik ze op allerlei plaatsen in de tuin: de paadjes in de groentetuin zijn er ook van gemaakt. De Rucola heeft er van genoten, die warmte onder glas.

In de container voor mijn huis vond ik, behalve heel veel hout voor de Coox, een paar mooie planken. Het leek me leuk om daar een verhoogd perkje van te maken. Ik gebruikte voor de verbinding de latjes die van het plafond van mijn badkamer komen. Wie wat bewaard....
De verbinding is niet prefect, maar volgens mij moet het wel een jaar kunnen houden. Ik heb het principe van 'back to eden' toegepast met kranten en dan compost en aarde. En daar staat nu een van de butternuts. Ik zaai er nog spinazie en mosterdblad omheen. Een minituintje.

Ik weet niet wat me nu meer plezier doet, het planten van de pompoen of het maken van zo'n bak van spullen die anders zouden zijn weggegooid. Laat ik het maar optellen, dan heb ik het plezier dubbel.

 

Tuinstoelen

Ik wil al een tijdje nieuwe stoelen voor in de tuin. Op de oude is van alles aan te merken. Ze zijn af, hebben eigenlijk nooit echt lekker gezeten en ze nemen veel ruimte in. Allemaal nadelen dus. Tegenwoordig hebben ze stoelen die lijken op riet, maar van kunststof zijn. Het lijkt best aardig en het voordeel is dat ze duurzaam zijn en gewoon in de regen kunnen staan. Maar goed. Een stoel is al gauw €150,00. En die zit dan ook nog maar matig.

Eerst maar op zoek naar een andere optie dus. Ik kon de hand leggen op twee rieten stoelen die je vaak bij café’s buiten ziet staan. Dat was een goed begin. Je kunt ze stapelen, dat is ook altijd handig. Ze verkleuren wat als ze ouder worden, maar kunnen volgens mij redelijk lang mee. Ze staan onder een afdak als ik ze niet gebruik, dus echt lelijk worden ze niet. Gister vond ik een heel comfortabele rieten stoel in de kringloop voor € 10,00. Groot en precies de goede hoogte voor mijn toch wat korte benen. Ik moet het kussentje opnieuw bekleden, want dat is versleten. Ik ben daar niet echt handig in, maar het hoeft ook niet prefect.

Toch leuk, dat wachten. In plaats van een nieuwe set, die er wel mee door kan omdat-ie lijkt op riet voor € 450,00, een set voor een tientje. Echt riet, niet allemaal hetzelfde, maar dat maakt me niet zoveel uit. Met de twee regisseursstoelen die ik nog heb, kan ik 5 mensen een zitplaats geven in mijn tuin. Dat is meestal meer dan genoeg en ik kan weer jaren vooruit.

Het kostte me wat moeite om de grote stoel in mijn auto te krijgen, maar met wat passen en meten ging zelfs de achterklep gewoon weer dicht. Het stuk tussen de kringloopwinkel en mijn huis moest ik op de buitenspiegels rijden, want de stoel ontnam me het zich in de centrale spiegel. Ik had het nog nooit gedaan, maar het kan eigenlijk prima.

Ik heb de stoel op het terras gezet, mezelf een wijntje in geschonken en wat walnoten in een schaaltje gedaan. Lekker met een boek in de middagzon. De sering bloeit onnavolgbaar mooi, de clematis en geraniums doen allebei mee, en maken de tuin een feest van roze bloemen. Wat een uitzicht! Naast me stonden de bakken met aardappels, frambozen en doperwten. Ik werd vergezeld door een grote groep vogels, die het kennelijk erg naar hun zin hebben in mijn tuin. En terecht, want het is er heerlijk.

Soms is mopperen even lekker!

Vandaag zit het niet mee. Ik werd wakker met pijn in mijn schouders. De dag wilde maar niet goed op gang komen. Op mijn werk aangekomen, wordt het er niet beter op. Ik was van plan om te verhuizen naar ons nieuwe kantoor, maar de lift is kapot. Er komt iemand als anti-kraak wonen in het park en zij heeft van alles opgeruimd. Dus: de waterkoker is weg, een aantal kopjes en borden en ook het kopje waar ik zo graag uit drink. Een bestelling van enveloppen die ik gedaan had, is niet goed en dus kunnen we niet verder met een project.

De plannen die ik had voor vandaag lopen allemaal in het honderd en ik heb even geen zin om er wat aan te doen. Ik ben niet snel van de kaart, maar hier word ik wel een beetje mopperig van. Allemaal tijdverspilling om dingen in orde te maken, die eigenlijk in een keer goed hadden gekund.

Ik las laatst dat gelukkige mensen narigheid en mooie dingen in een verhouding van 1 op 3 in hun leven hebben. Meestal is dat bij mij wel zo. Het is ook een kwestie van perspectief. Zie je dingen somber of niet. Is die regen vervelend of juist goed voor de planten. Is het rotweer of is de kracht van de wind wel heel imposant. Zo dus...

Normaal gaat dat goed, vandaag niet. Behalve dan dit: het is wel weer even lekker om over alles te mopperen.

Nieuw wasmiddel

Ik was door mijn blok Savon de Marseille heen. Na wat rondkijken in winkels in mijn buurt, kwam ik tot de conclusie dat ik het beter via Internet kon bestellen. Ik koos voor twee stukken van 600 gram. Deze week zijn ze bezorgd en ik begon meteen met de zeepproductie. 80 gram op 5 liter water.

De zeep was heel zacht.  Tot mijn verrassing overigens, want dat was de vorige keer niet zo. Toen was het raspen echt een behoorlijke klus. Misschien moest dit blok nog uitharden, was het nog een 'jong' stuk zeep, dacht ik. Inmiddels heb ik op Internet gevonden dat zeep op basis van olijfolie sowieso zacht blijft als er verder niets aan is toegevoegd.

Hoe het ook zij, het was heerlijk makkelijk te raspen. Dus besloot ik beide stukken maar in één keer helemaal te raspen en in zakjes van 80 gram te bewaren: als ik de volgende keer zeep moet maken gaat het sneller. 1200 gram zeep is genoeg voor 15 zakjes van 80 gram.

Ik betaal nu 1,19 voor vijf liter wasmiddel. Nu is dat natuurlijk niet zo geconcentreerd als het wasmiddel in de winkel. Ik weet niet hoe dat werkt, want ik was al jaren met mijn eigen wasmiddel. Kun je zeggen dat 1 fles van een liter gelijk staat aan mijn 5 liter? Volgens de aanduiding op de verpakking kun je 35 keer wassen met een fles. Dat betekent dat ik iets minder dan 1,5 dl per was zou moeten gebruiken. Volgens mij doe ik dat niet, maar laat ik het maar aannemen. Zo'n fles wasmiddel in de winkel kost € 4,70. Geen idee of ik dan goed wasmiddel heb of niet. In ieder geval is het een stuk chemischer dan dat van mij.

Voor 35 keer wassen zou ik dan 3,50 besparen. En ik heb nog 14 zakjes met zeepschilfers klaar liggen! Ik kan jaren vooruit en bespaar ongeveer 50,00. Daarbij ga ik ervan uit dat de prijs van de fles wasmiddel in de winkel gelijk blijft. En dat weet je natuurlijk niet. Met 15 x 5 liter wasmiddel kan ik wel even vooruit.

Overigens ga ik de volgende keer (over een paar jaar, is dat) mijn eigen zeep maken voor de wasmachine. Het is heel makkelijk, als je de filmpjes op Internet ziet. En dan weet ik echt precies wat er in terecht komt. Ik gebruik zo nu en dan (bij de witte was) overigens ook sunsoda. Soda is altijd handig om de afvoer schoon te houden, maar dat is wel bekend, denk ik. Over zeep maken schrijf ik nog wel eens.

De geschiedenis van mijn huis.

Zuinigaan vertelde op haar blog over de huizen van haar ouders in de jaren vijftig. Weinig ruimte, keuken in de kamer, wc in de tuin....

Ik herken dat niet uit mijn eigen jeugd. Mijn ouders hadden een doorzonwoning in en jaren 70 nieuwbouwwijk. Er was een keuken met een barretje, een wc en een badkamer. Maar het huis waar ik nu zelf in woon is gebouwd in 1937, vlak voor de oorlog in crisistijd. Ik kan het verhaal van Zuinigaan wel plaatsen als ik mijn huis bekijk, zij het dat mijn huis luxer was en voor rijkere mensen dan haar grootouders.

Ik heb een halletje met een tochtdeur.  Dit halletje was al eens onderwerp van een blogtekst. Na die tochtdeur kom je in de gang. Onder de trap is de wc aangelegd. Ik vraag me af of die er ook was toen het huis werd gebouwd, omdat-ie nogal onhandig is vormgegeven. Er is een aparte keuken en een kamer en suite op de benedenverdieping. De kamer heeft een erker aan de voorkant en openslaande deuren naar de tuin aan de achterkant. Dan is er onder de trap van mijn bovenburen een kelderkast.

Ik ga een trap omhoog en kom dan op een klein overloopje en er is 1 kamer op de eerste verdieping van mijn huis. Nu is dat de badkamer, maar vroeger zal het een gewone kamer zijn geweest. Het kan zijn dat de badkamer daar is aangelegd omdat er al een wastafel was in deze kamer. Dat weet ik niet zeker. Ik kan nog een trap omhoog naar een ander klein  halletje. Vorige bewoners hebben een lichtkoepel gemaakt in het platte dak. Daardoor is het prettig licht in het halletje. Ooit moet hier een ingebouwde kast hebben gezeten. Je kunt de contouren nog op de muur zien. Er is een kleine kamer, mijn slaapkamer.

Ik vraag me wel eens af hoe dat nou geweest moet zijn voor de eerste bewoners. Mijn tuin is 18 meter diep. Hebben de eerste bewoners hier hun groenten geteeld? In 2004 is de tuin opnieuw aangelegd door de vrouw die toen het huis kocht. Er is niets meer terug te vinden van hoe het was. Of het moet een rij stenen zijn die ongeveer op 40 cm diepte in mijn groentetuin zit. Was daar nog een schuurtje dat is afgebroken? Ik ga de bouwtekening maar eens bekijken in het archief.

Kiemen

Ik schreef al over de taugé die ik liet kiemen. In de winkel van Terre des Hommes vond ik er een boekje over. Pagina's vol ideeën en informatie over kiemen en microgroenten voor € 1,50.

Er zijn nog heel veel andere mogelijkheden voor kiemen. Na de taugé ben ik begonnen met een experiment om Quinoa te laten kiemen. Volgens het boek ging dat sneller dan de mungboontjes. Dat is wel waar maar de kiemen kwamen traag en bleven heel klein. Ik vertrouwde de geur niet. Misschien heb ik het verkeerd gedaan. Uiteindelijk heb ik de kiemen niet opgegeten. Ik ga gewoon verder overigens. Pompoenpitten staan op het programma. Daarvoor ga ik eerst een pompoen kopen en de zaden gaan in de kiempot.

Ik heb ook drie kleine ovenschaaltjes gevuld met watten om daarop microgroenten te kweken. Op dit moment staat er pluksla, rucola en shaki mizuna. Dit soort scherpe groenten combineren heel goed met bietjes en geitenkaas. Wat linzen erbij voor de bite, en dat is weer een heerlijke salade om mee te nemen naar mijn werk.

Die microgroente is heel makkelijk (regelmatig water geven, zorgen dat de wortels is het water staan) en het staat ook nog leuk in de vensterbank. Ik kocht bij Lid*l allerlei zakjes zaad, die ik ga gebruiken als microgroente: radijs, prei, sla, dille en andere kruiden.

Brandhout etc.

Ik werk in een groot kantoorgebouw met nog een aantal andere organisaties. Een van deze organisatie verhuisde naar een nieuw pand. En er bleven nogal wat spullen achter die nadrukkelijk voor de gelukkige vinder waren achtergelaten. Dat is altijd weer een leuke verrassing. Er gingen veel mensen blij met allerlei dingen naar huis. Dit was mijn oogst:

• Tien pakken oploskoffie die eigenlijk in een automaat moet, maar prima gebruikt kan worden met kokend water. Een deel van deze koffie ging naar een vrijwilliger die graag oploskoffie drinkt en moet rondkomen van weinig geld. De rest laat ik op kantoor. Altijd handig als er grote groepen komen koffiedrinken.
• Vijf terracotta bloempotten die nu op mijn vensterbank staan met lentebollen er in.

• Een koekenpan, nog als nieuw. Ik heb hem goed af gewassen en gebruik hem regelmatig.
• Twee flessen zwarte plakkaatverf, nog dicht. Die gaan naar de winkel van Terre des Hommes
• Twee grote lappen stof. Ze zijn rood en dat heeft niet mijn voorkeur, maar ze zijn heel stevig en ik denk ze te kunnen gebruiken voor een gordijn voor mijn trap naar boven. Ik ga proberen ze te verven en als dat niet lukt, kunnen ze altijd nog naar Terre des Hommes. 
• Plakletters: handig voor de bordjes in mijn groentetuin.
• Een fles wijn, inmiddels op.
• Een glazen pot waar ik nu de kiemen in laat groeien.

Ik vond, naast een aantal houten balkjes, ook nog twee pallets (waarschijnlijk van de papierleverancier) die ik mee naar huis nam en verzaagde tot brandhout. Het is heel rustgevend, vind ik, om een tijdje planken te zagen. Van één van de pallets maakte ik een houtopslag. Heel eenvoudig eigenlijk. Ik zaagde een kwart los uit de pallet, waardoor er een minipallet ontstond. Van een ander kwart maakte ik een zijkant, door die met twee latjes vast te spijkeren aan de bodem.

Het is natuurlijk een kleine houtopslag, maar ik heb niet meer nodig dat dit. Een paar keer per jaar brand ik een vuurtje in de vuurkorf en daarvoor heb ik nu genoeg. Voor de Coox heb ik een andere voorraad, dunnere stukken hout, takkenbossen en schors. De Coox is heel efficiënt met hout, maar ik wil nog wel wat meer verzamelen. Hout moet een tijdje drogen. Dus deze zomer zal ik regelmatig door de wijk wandelen met wat hout dat ik hier of daar gevonden heb, denk ik. Dat zal dan hopelijk volgend jaar bruikbaar zijn om op te koken.

Uitgaan

In 2013 bedacht ik een aantal uitjes voor mezelf. Ik wilde bijvoorbeeld de middeleeuwse kerk hier bezoeken. Ik heb dat alleen nooit gedaan. De wensen die ik toen had, zijn na een tijdje verwaterd. Ik geloof dat dat vooral kwam door de enorme lijst van 52 stuks. Dit jaar staat de teller voorlopig op 14 en er staan een paar uitjes bij: Noordwest Friesland, Orvelte en Oxford. 

Los van deze wensen, staat er nog wel meer op het programma, dat ik al geregeld had voordat ik de lijst maakte. Afgelopen week bezocht ik een voorstelling samen met een vriendin en in april ga ik nog een keer met haar naar de schouwburg. Ik heb mijn broer en schoonzus uitgenodigd voor een wandeling en mijn zus en zwager voor een tentoonstelling-met-concert. En tot slot heb ik een vriendin van mij, die er werkelijk even uit moet een weekje aangeboden in een huisje in de kop van Noord Holland. Het is mijn bedoeling om dat deel van Nederland meteen maar onder de loep te nemen in mijn poging om alle delen grondig te leren kennen, zoals ik dat vorig jaar in Noordoost Friesland heb gedaan. Binnekort ga ik ook nog met vrienden naar het Mondriaanhuis in Amersfoort.

Dit zijn de uitjes die geld gaan kosten of dat al hebben gedaan (de kaarten voor de voorstelling en het concert zijn al gekocht). Nu wil ik ook nog andere dingen doen, die minder kosten of gratis worden aangeboden. Wandelingen en fietstochten kosten vaak niet zo veel. Stadswandelingen onder begeleiding kosten vaak maar een paar euro en in de Openbare Bibliotheek en ook op andere plaatsen, als archieven, zijn lezingen vaak gratis. Kleinere filmhuizen vragen vaak minder dan de bioscoop en de films zijn vaak verrassend. En dan zijn er nog open dagen. Het museumweekend, de open monumentendag, molendagen, gemalendagen, noem maar op. Er is vaak zo veel interessants te doen. Daar ga ik voorlopig op koersen. En al het geld dat over blijft: allemaal in de aflossing van mijn hypotheek!

Gevonden voorwerpen

Nog even weer terug naar Amy's gazette. Meestal ben ik heel tevreden als ik in haar boek heb zitten snuffelen. Daar schreef ik kort geleden nog over. Er was een ding dat me niet zo blij maakte: ze schrijft vaak dat ze dingen vindt langs de weg. Kennelijk bij het grof vuil of tijdens 'containerduiken', als dat een goede vertaling is.

Containerduiken doe ik nooit. Volgens mij kan dat in Nederland nauwelijks omdat alle containers achter slot en grendel staan vanwege de veiligheid. Maar dingen langs de straat vinden, doe ik toch ook niet. Ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar bij  mij in de wijk staat er zelden wat aan de straat. Ik was daar net een beetje in mezelf over aan 't mopperen toen ik twee dingen vond: een karretje met heel veel tuinslang naast de vuilcontainer in mijn straat en een houten plank. Twee bruikbare dingen op 1 dag notabene!

De slang ga ik koppelen aan mijn buitenkraan en dan, verstopt tussen de planten, leiden naar de groentetuin. De slang is groen van kleur, dus veel zul je er niet van zien. De plank kan prima in mijn ingebouwde suitekast, waar ik een werkblad heb weggehaald.

Ik vond het wel een bijzondere samenloop van omstandigheden. En het heeft mijn humeur over de zaak zeker verbeterd. Ik realiseerde me dat ik een tijd geleden een plank vond, die ik wil gebruiken om een soort kapstok van te maken. Het is zo'n plank met een sierrandje aan en van de zijden, zodat je er een cottagekapstok van kunt maken. Ik moet er nog wel het een en ander aan doen. De plank is verkeurd en er zit wat mos op, maar ik red me er wel mee. Bij deze opgenomen bij de wensen van dit jaar: kapstok maken van de plank-met-ribbel. En dan zijn er nog de takken en de dennenappels voor de Coox, die ik toch ook allemaal op straat vind.

Het is niet zo spectaculair als Amy, maar goed, dan heb ik het ook over iemand. Ik ben tevreden met mijn hout, mijn slang en mijn dennenappels.   

Boemboe tempe

Tempe is een heel goede vleesvervanger. Prima lekker klaar te maken, met één probleem: het is een enorm groot blok voor één persoon en het bederft tamelijk snel. Als ik alles in één keer bak in een scherpe boemboe, blijft het wellicht langer goed. Maar ja, wat moet ik dan met 4 porties tempe als ik ook afwisselend wil eten? Daar experimenteer ik nu mee.

Ik ben begonnen met tempe in boemboe ajam (eigenlijk dus voor kip). Ik bakte een uitje en deed daar vervolgens de kleine blokjes tempe bij. Dan volgde een grote klodder boemboe en een lepel sambal (blijft het langer goed)  En hiermee ik heb drie varianten bedacht:

Eerste variant: met sperciebonen en rijst
Tweede variant: door de pindasaus bij gado gado (komkommer, tauge, wortel en fijn gesneden kool)
Derde variant: als een sambal goreng klaar gemaakt met geroerbakte groenten

De eerste variant at ik op zondag, de tweede op maandag. De smaak was zo verschillend en het gerecht ook, dat het afwisselend genoeg is. De derde variant at ik op woensdag en vrijdag at ik opnieuw een gado gado, maar dan met iets andere groenten, zoals bleekselderij en boontjes.
Frituren heb ik ook geprobeerd. Dat vind ik niet lekker. Misschien doe ik iets niet goed, dat kan natuurlijk. Maar ik heb nu genoeg mogelijkheden om binnen een week de tempe op te eten.

Bonen met tomaat op de Coox (wens 4)

Vorig jaar kocht ik mijn Coox: een kooktoestel dat er om bekend staat dat het makkelijk kookt en weinig brandstof nodig heeft. Het is gemaakt voor ontwikkelingslanden om te zorgen dat de huizen niet vol rook staan van het open vuur en er minder verbruik van brandhout. Als ik er een voor mezelf koop, wordt er ook een uitgedeeld in een ontwikkelingsland. Het is een vaag aanbod, dat moet ik eerlijk zeggen. Het is niet duidelijk waar de tweede Coox terecht is gekomen. Ik vertrouw er maar op.

Trage start
De eerste keer dat ik probeerde de Coox aan de praat te krijgen, ging het niet goed. Op de een of andere manier wilde het hout niet branden. Ik wilde proberen met takjes en twijgjes het vuur aan de praat te krijgen en dat lukte niet. Een mailtje naar de leverancier bracht me het advies om aanmaakblokjes te gebruiken. Ik ben daar niet voor omdat het giftig is. Maar beggars can't be choosers, dus probeerde ik het met een aanmaakblokje. En dat mislukte opnieuw.

Nieuwe ronde
Vandaag nam ik me voor om een uur lang te proberen om de Coox aan de praat te krijgen. Een doel, zoals Scott en Helen het zich zouden stellen. Dus: niet opgeven als het niet meteen lukte. Op de een of andere manier werkte het dit keer wel. Ik begon met kranten, om het aanmaakblokje te voorkomen. Dat ging opnieuw mis. Dus: aanmaakblokjes. Ik nam een grote gedroogde dennenappel, dunne takken en een paar kleine houtjes die normaal gebruikt worden voor het aanmaken van grotere vuren. Tot mijn verrassing sloeg het vuur deze keer aan!

Het werkt!
Eerst nam ik rijst in een klein laagje water. Dat was in no time heet.

De pan ging in de hooimadam en de bonen (die ik gisteravond in het water had gezet) konden op het vuur. Dit water kookte ook verrassend snel.

 Ik moest vanaf dat moment bij de bonen blijven, omdat de pan soms overkookte. Dat hoort bij de beginnende Cooxcook denk ik: het vuur is niet helemaal te beheersen. Na een tijdje was de geur van bonen goed te ruiken: de bonen waren bijna gaar. In de volgende pan zaten stukken tomaat, kruiden en wat water. Ook dat kwam aan de kook en werd prima gaar. Zo kon ik mijn chili maken zonder mijn gasstel te gebruiken.

En nog dit.....

Ik gebruikte een paar stukken van een aanmaakblok, een dennenappel, drie aanmaakhoutjes en voor de rest takken en stukken schors die ik tijdens mijn wandelingen heb gevonden. Ik ben verrast over de effectiviteit van de Coox en als-ie goed brandt is er bijna geen rook.

Je moet niet koken zonder deksel, want er vliegen nog wel wat van die kleine witte snippertjes rond, die je niet je eten wilt hebben. De bodems van de pannen worden zwart van het vuur. Het is er wel af te wassen, maar ik denk er toch over om een paar pannen te kopen bij de kringloopwinkel die ik speciaal voor de Coox ga gebruiken.

Het komend jaar zal ik steeds takken meenemen als ik wandel en dennenappels verzamelen. Naast de tuinkast, die ik van plan ben te maken, komt een houtopslag in drie vakken: dit jaar, vorig jaar en twee jaar geleden verzameld. Het oudste hout gebruik ik voor koken, het hout van vorig jaar droogt nog en het vak van dit jaar zal langzaam gevuld raken met nieuw hout dat twee jaar kan drogen.
Ik wil zeker nog een oplossing vinden voor de aanmaakblokjes. Daarvoor ga ik de volgende keer stro proberen en heel dunne twijgjes hout. Wie weet lukt het dan wel.

Wordt vervolgd.....

Bentobox

Mijn zus en zwager gaven mij voor mijn verjaardag een prachtige lunchbox. Hij doet wel wat denken aan de Japanse bentobox. Toen ik op vakantie was in Japan, kocht ik bentoboxen op het station. Ze zagen er ongeveer uit als op het plaatje. De sierlijkheid van de Japanse keuken is duidelijk te zien, en het eten was ook steeds een genot.

De lunchbox die ik nu heb, ziet er iets anders uit. Minder vakjes, maar het biedt wel mogelijkheden om een heerlijke lunch mee te nemen naar mijn werk. Ik doe vooral  salade in mijn bentobox. Eén van mijn favorieten is een oosterse salade. In het bakje voor de dressing doe ik een mengsel van sesamolie, sojasaus, mirin en sesamzaadjes. In het driehoekige doosje gaat tauge met blokjes gerookte tofu met amandelen en sesam en in de ruimte die over is tussen de twee doosjes komt fijngesneden chinese kool met plakjes wortel.

Een ander favoriet is een dressing van honing, olie, tijm en mosterd. In het driehoekige bakje gaat een laagje gekookte linzen en kleine stukje biet en in de rest van de box doe ik fijngesneden sla en stukjes geitenkaas. Ik kan ook een heerlijke griekse salade meenemen of een salade met geroosterde groenten, maar ook een salade van witlof met stukjes aardappel, augurk, kaas en ei.

Dat betekent wel dat ik het echte werk natuurlijk nog niet onder controle heb. De sierlijke Japanse aanpak heeft zijn weg nog niet gevonden naar mijn keuken. Gelukkig staan er allemaal inspirerende filmpjes op Internet.

Bij de Aziatische supermarkt hier hebben ze prima pickles uit Japan en allerlei andere heerlijke dingen. Ik kan dus nog aan de slag. Of ik het doe, is een andere vraag, want het kost veel tijd. Het prettige van de lunchbox is, dat alle ingrediënten gescheiden zijn totdat ik ga lunchen. Geen slappe sla omdat de dressing er al doorheen is gedaan enzo. Met dank aan mijn familie lunch ik elke dag heerlijken als ik thuis kom na mijn werk heb ik eigenlijk mijn 200 gram groente al binnen. Heel gezond!

Bloemen het hele jaar door

Bij de afgeschreven boeken van de bibliotheek zag ik 52 weken bloemschikken liggen. Ik heb het even ingekeken. Ik verwachtte boeketten van het seizoen. Het begon goed met een krans van hedera en helleborus. Hoewel ik verwacht dat helleborus snel verwelkt, zag het er leuk uit.

Maar dan;
- Een vaas beplakken met kurken en daar een boeketje in maken?
- Viooltjes in bamboestokken. Hoe lang blijven viooltjes goed in een warme kamer?
- Huishoudhandschoenen tussen anjers?
- Blauwe druifjes, hoe lang blijven die goed? En papavers? En lelietjes van dalen? Volgens mij zijn al deze bloemen binnen een paar dagen weg.
- Een boeket in een broodbol?

Er waren ook stukken bij die vooral mooi zijn omdat ze in een bepaalde vaas of met bepaalde objecten gemaakt waren. Niks voor mij. Dan heb ik straks weer een verzameling vazen waarmee ik niet echt uit de voeten kan. En ik probeer juist minder te bezitten.

Er zaten natuurlijk ook inspirerende dingen in. Niet altijd voor in mijn huis, maar wel leuk om te onthouden voor een presentatie of misschien een keer een etalage in de winkel waar ik vrijwilliger ben.

Dit vond ik leuk om te onthouden:
- Een krans van gedroogde pepers. Ik denk er over om zoiets te maken voor een vriend van mij.
- Rabarber die op het punt staat in bloei te gaan opnemen in een boeket
- Natuurlijk fluitekruid. Dat doe ik al jaren.
- Iets maken met de hulsjes van beukenootjes. Die zien er vaak heel mooi uit, heel zacht.

Ik blijf me toch maar richten op het maken van boeketjes met groen uit de tuin en een enkele bloem. Of op wat ik in hagen en langs de weg aan bloemen, takjes en bessen kan vinden. Dat vind ik uitdagender en er ontstaan leuke boeketjes op deze manier, hoewel ze natuurlijk niet zo professioneel zijn als die in het boek.

Scott en Helen-tijd

Scott en Helen Nearing zijn goede bekenden in de wereld van zelfvoorzienend leven. Ik heb in de afgelopen vakantie hun boek Tevreden leven gelezen en heeft indruk op me gemaakt. Ik vond het boek op het Consuminderenblog.

Scott en Helen kochten in 1932 een huis in Vermont en probeerden zoveel mogelijk zelfvoorzienend te leven, bouwden hun eigen huizen en schuren, legden een groentetuin aan en leefden van wat het land opbracht. En in tegenstelling tot vele anderen waren ze succesvol. Jarenlang leefden ze zo veel als mogelijk zelfvoorzienend. Later verhuisden ze naar Maine en leefden daar op dezelfde manier. Zelfvoorzienend, gezond en met het vaste voornemen om niemand uit te buiten en geen winst te maken.

Een belangrijke factor in hun succes was planning. Ze stelden zichzelf doelen voor tien jaar en (passend binnen die doelen) voor de komende dag. Tightwad Gazette Amy stelt hetzelfde voor en ook de flitsendsnelle Amerikaan Ferris met zijn 4 urige werkweek promoot doelen stellen. Volgens hem is een doel niet anders dan een droom met een stappenplan. Over hem schrijf ik misschien nog eens. Nu eerst Scott en Helen.

De Nearings werkten niet meer dan vier uur per dag. Elke dag stelden ze samen vast wat ze gingen doen. Als er een deel van de oogst rijp was, werd er geplukt en ingemaakt. Als er haardhout nodig was, werd er gehakt. Als het weer slecht was, verhuisde het werk naar binnen. Maar, vier uur was vier uur en daarna was er tijd om te lezen, schrijven, musiceren, praten of handwerken. 

Afgelopen zondag heb ik vier uur Scott en Helen tijd gepland: buiten natuurlijk. Ik heb wel mijn eigen indeling gekozen: blokken van een uur, afgewisseld met een half uurtje opwarmtijd binnen. Het werkt verrassend goed! Omdat ik wist dat ik per keer een uur had uitgetrokken, had ik totaal geen haast, iets wat me normaal nog wel eens overvalt als ik bezig ben. Er moet altijd zo veel! En hoewel ik geen haast heb gevoeld, is het verbazend hoe veel werk ik verzet: 

• De schuur is opgeruimd en ik heb er allerlei spullen uitgehaald voor de stort. Ik ga er nog wel een keer doorheen om te zorgen dat ik het huisje kan afbreken
• Alle potten zijn schoon en staan nu in de schuur
• De tuinstoelen en lantaarns staan ook in de schuur
• Alle takken van de braam, die ik onlangs heb kaalgeknipt zijn weggebracht met nog heel veel los klein afval en ik heb een afspraak gemaakt met de buurjongen om in de lente samen nog eens de braam te lijf te gaan
• Alles uit de schuur heb ik klaargezet in de auto om naar de stort te brengen
• De laatste bladeren zijn opgeveegd
• De composthoop is voor de laatste keer omgeschept en afgedekt met de bladeren
• De rommel uit de voortuin is of weggegooid of klaargezet voor de stort

Ik moet zeggen dat ik na de vier uur best moe was. Het was een hoop gesleep. Maar het voelt ook geweldig. In mijn eerste pauze zette ik koffie en maakte ik snel wat rode kool soep. Die at ik in de tweede pauze met een boterham met kaas. In de derde pauze dronk ik een kopje thee en na het vierde uur ben ik lekker onder de douche gestapt. Lekker warm worden en daarna opgekruld op de bank met een boek.

Deze aanpak is echt aan te raden, zeker voor mensen zoals ik, die niet zo van practicalia houden!

Kerstvakantieklussen

Heerlijk is het, om de tijd te hebben om te lummelen. Dingen verleggen noemt een collega van mij dat. Maar ja, na een tijdje is het toch wat onbevredigend. Ik trakteer mezelf in vakantie vaak op een aantal snuffeluurtjes in de Tightwad Gazette. Het is verrassend dat ik er toch altijd weer iets boeiends in vind. Dan gaat het vooral om de stukken waarin Amy schrijft over haar keuze voor het eenvoudige leven en het consuminderen en over het leiden van een leven vol productiviteit.

Shaw
Deze keer was her artikel a proclivity for productivity het einde van mijn lummeltijd. (het staat in TTG3, maar ik ben halverwege heb boek begonnen). Wat me vooral trof, is een citaat van George Bernard Shaw: 'The secret of being miserable is to have the leisure to bother about wether you are happy or not'. Dat maakte me duidelijk dat ik genoeg leisure had gehad en dat het een goed idee was om aan de slag te gaan. Het geeft altijd veel voldoening om klussen aan het huis te doen.

De badkamer
Ik wilde al een tijdje wat doen aan de roosters in mijn badkamer. Ze zijn stuk, blijven altijd open staan en daardoor komt er veel kou de badkamer binnen. Een tijd geleden had ik al duct tape gekocht om op de roosters te plakken. Eerlijk gezegd was het een klusje van niks. Binnen een half uur was ik klaar en ..... heel erg tevreden. Ik had lange tijd gepiekerd hoe ik moest voorkomen dat het tape op de verf van de sponningen zou plakken. Amy probeerde altijd een oplossing te vinden met wat ze in huis had. Heel inspirerend: dit keer deed ik het ook.

De eerste tape. Het rooster is te breed voor een rij tape. 

Een stukje bakpapier om de sponning te
beschermen

Makkelijk af te knippen tape langs het randje

Het resultaat!